Puppy Pascal: Als kinderen dieren mishandelen

Het lot van de gekwelde pup Pascal vreet zich door het internet als een vuurtje. Door kinderen met lijm overgoten en voor dood achtergelaten. Mensen over de hele wereld zijn verontwaardigd over dit voorval. Maar wat betekent het nu echt? Mishandelen kinderen echt voor de lol? En welke gevolgen heeft het, als je het mishandelen van dieren ongestraft laat…?

Sinds een paar dagen zorgt pup Pascal voor vette koppen. Pascal is een puppy uit Turkije, die door kinderen voor de lol in lijm gedoopt werd. De hard wordende lijm vermengde zich met modder en zorgde al snel voor een harde korst uit vacht en modder, die een van zijn oren plette. En de chemicaliën verbrandden en beten in de huid van de hond. Zo viraal als het bericht over Pascal verspreid werd, heeft een deel vergeten te vertellen dat hij door He’Art of Rescue verzorgd werd en dat je je misschien niet alleen de spot er mee moet drijven, maar dat je ook verder moet kijken ….

De missie van He’Art of Rescue is dieren, die zich in een kritische toestand bevinden, te redden, te rehabiliteren en een nieuw tehuis voor ze te vinden. Ze werken internationaal en krijgen noch donaties van de regering, noch van bedrijven. Vrijwilligers zijn de ruggengraat van deze organisatie.

Oprichtster Rima Nur komt uit Turkije en spreekt en probleem aan dat niet alleen in Turkije te vinden is:

“Ik ben met Heart of Rescue begonnen om voor dieren die zich in een uitzichtloze situatie bevinden een nieuw tehuis te vinden, waar dan ook ter wereld. Deze wens ontstond uit het sterke verlangen om dieren in Turkije te helpen, waar het absoluut onmogelijk is om een nieuw tehuis voor deze dieren te vinden, die een lichamelijke beperking hebben. Kruisingen zijn dieren die je niet als statusobject of voor prestige kunt gebruiken.”

Niet alleen Pascal werd door mensen leed aangedaan. Sadie, een kat, verloor een pootje toen ze in een oorlogszone terecht kwam. Pascal wordt gelukkig weer beter:

Of het mensen bewust is dat ze met hun beslissing tig andere mensen beïnvloeden (andere mensen, milieu en ook dieren), is niet duidelijk. Mij houdt een andere gedachte bezig en wel deze:

“Het is toch maar een dier.”

Als kinderen nu al zulke gedachten hebben, hoe ziet de toekomst er dan uit?

Als kinderen dieren mishandelen

Volgens He’art of Rescue werd Pascal door kinderen mishandeld, die het “grappig vonden” een dier in de lijm te dopen en het daarmee voor dood achterlieten.

Wie het leven eert, die heeft respect en dat is het hele punt. Albert Schweizer bijvoorbeeld, spreekt daarbij van “eerbied voor het leven”, gebaseerd op de levensfilosofie Ahimsa, die in enkele religiën als levensprincipe gehanteerd wordt.

Ahimsa (Sanskriet, v. अहिंसा, ahiṃsā, letterlijk het niet verwonden) betekent geweldloosheid – een van de belangrijkste principes in het Hindoeïsme, Jaïnisme en Boeddhisme. Het gaat om een gedragsregel, die het doden over verwonden van levende wezens verbiedt, of tot een minimum beperkt wordt. Daarmee is de voorstelling verbonden, dat elke uitoefening van geweld voor slechte Karma zorgt en in de toekomst negatieve uitwerkingen heeft. Men moet zich dus in zijn eigen interesse geweldloos gedragen.

Waarbij geweldloosheid weinig met religie te maken heeft, maar gezien kan worden als levensinstelling.

“Voor iedereen die eraan gewend is, het leven van levende wezens als onwaardig te zien, bestaat het gevaar dat hij op een dag tot het besluit komt dat mensenlevens ook waardeloos zijn”,

schreef de humanist Albert Schweitzer.

Kurt Kotrschal is zoöloog aan de universiteit van Wenen en de Konrad-Lorenz-Forschungsstelle in Grünau en heeft zeer interessante artikelen over dit onderwerp voor de pers gemaakt. Toegegeven, de titel van het artikel klinkt zeer hard (Het begin met dieren mishandelen – het eindigt met mensen doden). Maar Robert K. Ressler, die profielen van seriemoordenaars voor de FBI maakte, formuleerde het concreter.

“Moordenaars […] beginnen hun twijfelachtige carrière vaak met het doden of mishandelen van dieren als ze kind zijn.”

Volgens Kotrschal heeft het mishandelen van levende wezens met empathisch vermogen te maken. Wie zich kan inleven in een ander wezen en consequenties leert in te schatten, die neigt tot geweldloosheid. Als het kroost aan de staart van een huisdier trekt, dan grijpen ouders meestal te laat in of helemaal niet. Verwijten zijn hierbij destructief. Kennis kun je alleen maar doorgeven, als je het zelf geleerd hebt.

De omgang met de eigen gevoelens is vaak moeilijk. Moeilijk wordt het ook als het mishandelen van anderen als “ventiel” dient. Ouders die op hun kinderen in kunnengaan, zijn ook in staat hen te leren dat elk leven, net als het eigen leven, waardevol is. Maar om het artikel van Kurt Kotrschal terug te komen:

Er worden volgens minister van binnenlandse zaken, Mikl-Leitner in Oostenrijk 90 procent van de geweldsmisdrijven opgelost. Tenminste degene die bij de politie bekend zijn. De oplossingspercentages bij geweldsmisdrijven tegen dieren daarentegen, ligt dichtbij 0. En dat terwijl volgens de Kölner GAP-Studie een verband bestaat, dat daders die in hun jeugd dieren hebben mishandeld, een hogere waarschijnlijkheid hebben tot geweld tegen mensen.

Conclusie:

Als je de moeite neem en de oorzaak weghaalt, dan worden ook de symptomen minder. Behandel je in plaats daarvan maar een symptoom, dan blijft de oorzaak bestaan en ontstaat er een vicieuze cirkel. Toegegeven, dit is niet nieuw. Maar soms vergeet de mens belangrijke dingen (zoals bijvoorbeeld zijn mobieltje in de auto …) en moet gewoon hier en daar eraan herinnerde worden.

Bron: He’Art of Rescue (het hele verhaal van Pascal), Wikipedia, Die Presse, T-Online, PETA,

Auteur: Kathrin, Mimikama.at
Vertaling: Petra, Mimikama.nl