Men in Black – maar even aan hun stropdas getrokken en bekeken, (mystery)

„Af en toe bevinden zich zo ongeveer 1500 aliens op onze planeet en de meesten zijn hier in Manhattan.“

De meeste van hen zijn doorgaans nette mensen die alleen maar proberen het hoofd boven water te houden. – taxichauffeurs“ – Niet zoveel als men denkt!

Sinds de bioscoophit „Men in Black“ zijn vele zwart geklede mysterieuze mannen, die getuigen van ufo’s bezoeken, ook bij het grote publiek een begrip. Wij onderzoeken nu of ze werkelijk bestaan of dat ze alleen maar fantasie zijn.

Bron foto: Columbia Pictures/Everett

Ze vliegen in zwarte helicopters en rijden in zwarte auto’s met onbekende kentekens. Sinds de jaren 50 zoeken ze naar getuigen van ufo’s en raden ze dringend aan om geen woord over de zaak te zeggen. Sommige zeggen dat ze door de overheid gestuurd worden, anderen zeggen dat het aliens zijn. Het zijn de „Men in Black“.

Sinds de jaren 50 lijken deze mannen ufogetuigen te bezoeken. Getuigen verklaarden dat ze altijd ’s nachts voor de deur stonden. Hun huid is donker of onnatuurlijk bleek, hun ogen hebben een vreemde kleur, het lichaam lijkt haarloos te zijn, hun kleding en voertuigen zien er altijd spiksplinternieuw uit.

Er zijn genoeg verhalen over de Men in Black,

maar het is niet meer dan wat er staat: verhalen. Er is tot dusver geen enkele foto van deze mannen gemaakt, ze staan op geen enkel beeld van bewakingscamera’s en er is geen aantekening over „zeldzame nummerborden“. Dat alleen is nog geen bewijs dat ze niet bestaan want als de Men in Black zo goed zijn, zoals je kunt lezen in de vele berichten die over hen de ronde doen, zorgen ze er natuurlijk voor dat er geen bewijs voor hun aanwezigheid te vinden is. Dat maakt dit fenomeen zo interessant. Er is noch bewijs, noch tegenbewijs. Dus moeten we een beetje dieper graven om meer te weten te komen.

Waar komt deze mythe vandaan?

De naam „Men in Black“ werd voor het eerst vermeld in een boek met de naam „They knew too much about flying saucers“ (ze wisten teveel over vliegende schotels) uit 1956 van de ufoloog Gray Barker.

Het boek vertelt, naar eigen zeggen, het ware verhaal over hoe ufologen door vermeende regeringsfunctionarissen gedwongen werden niet over ufo’s te praten of te schrijven. Dit boek kon de Men in Black kennelijk niet verhinderen. Het werd een bestseller en legt de grondslag voor nagenoeg alle berichten die er destijds over de Men in Black waren. Zelfs in „Ufos and related subjects: An annotated Bibliography“, een publicatie van de US Air Force Office of Scientific Research uit 1969 wordt het vermeld.

We werpen een blik op de persoon Gray Barker

De schrijver John Sherwood, een voormalige leerling van Barker, kon er in een serie van het tijdschrift „Sceptical Inquirer“ het een en ander over zijn voormalige leraar vertellen. Zo gaf Barker hem het advies, zijn artikelen niet zo duidelijk en nuchter te schrijven, maar altijd een sensationele factor in te bouwen om de lezer te boeien. Ook zou hij meegemaakt hebben dat Barker, parapsychologen zoals de toen bekende John Keel met verdraaide stem opbelde, om hen over een fictief zeldzaam fenomeen te informeren. Dat alles om een nieuw verhaal te hebben.

Nog een voorbeeld. Sherwood vertelde dat Barker en zijn vriend Jim Moseley in 1957 een vervalste brief van de Amerikaanse regering aan de Poolse immigrant George Adamski schreven. Adamski geloofde dat hij door aliens was ontvoerd. In de brief stond dat de regering zeer onder de indruk was van zijn belevenissen en dat hij ze wereldwijd met het publiek moest delen. Niet lang daarna verscheen er, hoe toevallig, een boek met de titel „Gray Barkers Book of Adamski“.

De oplettende lezer zal ondertussen de barst in de logica opgevallen zijn.

Aan de ene kant wil men verklaringen over Men in Black verhinderen, aan de andere kant lijkt alleen Barker het recht te hebben om nieuwe en sensationele boeken over het fenomeen te schrijven. Een kniesoor die daar op let.

Terug naar de Men in Black

In 1952 vond Barker een uitgever voor zijn vroege verhalen, een nieuwsbrief genaamd „Space Review“ van het International Flying Saucer Bureau. Lijkt een grote naam. Maar nee, betreffend instituut bestaat maar uit 1 persoon met de naam Albert K. Bender. Een man van midden 30 die met zijn vader in een eenkamerwoning woonde die hij „Chambers of Horrors“ noemde en met tekeningen van geesten en skeletten versierd had. Vanaf 1953 hielp Barker Bender de nieuwsbrief uit te brengen en stootte in dat jaar op het „Robertson Panel Report“. Een document dat door de CIA was vrijgegeven. In dat rapport ging het er onder andere om of UFO-waarnemingen een gevaar voor de nationale veiligheid konden worden. Officiële verklaring: Nee, tot dusver konden alle waarnemingen als natuurlijke fenomenen verklaard worden.

Echter, Barker zag nog een interessante passage in het document. Daar stond dat men 2 bepaalde groeperingen van ufo-enthousiastelingen in Los Angeles en Wisconsin in de gaten moest houden. Want door hun grote invloed konden ze grote paniek onder de bevolking veroorzaken, zou er weer een waarneming plaatsvinden.

De zeer paranoïde aangelegde Bender hield daarop op met het uitgeven van de nieuwsbrief. Omdat hij bang was dat de CIA hem ook in het oog hield. Hij schreef in zijn laatste nieuwsbrief dat 3 mannen met donkere pakken, die van een hogere autoriteit zouden zijn dringend verzocht hadden, zonder grof te worden, om de nieuwsbrief niet meer uit te geven. Een andere verklaring van Bender was dat volgens een voorspelling van Nostradamus de regering op 10 december 1953 zonder meer de waarheid over ufo’s wereldwijd bekend zouden maken.

Dat gebeurde niet. In plaats daarvan zweeg Bender tot 1962, toen Barker hem vroeg om voor een gezamenlijk boek genaamd „Flying Saucerers and the three men“ zijn belevenissen en indrukken te beschrijven.

Pas op, nu wordt het bizar!

In het boek beschrijft Bender hoe hij door astrale projectie naar de geheime ondergrondse basis van de aliens in Antarctica reizen kon reizen die door 3 soorten aliens werd bewoond. De 3 mannen hadden hem toen ook niet echt bezocht maar waren een psychische manifestatie. We laten het maar aan psychologen over aan welke psychische ziekte Bender leed.
Barker ging nu aan de schrijverstafel zitten en schreef zijn eigen versie van dit verhaal, er geen rekening mee houdend dat deze verhalen van een overduidelijk psychisch zieke man waren. De legende van de „Man in Black“ was geboren.

Conclusie:

Bestaan Men in Black nu echt of niet? De eerste melding was het product van een psychisch zieke man. Echter, dat mag niet onvermeld blijven, bezochten regeringsfunctionarissen daadwerkelijk, in het kader van het „Project Blue Book“ getuigen van ufowaarnemingen. Om meer te weten te komen over het vermeende buitenaardse. Geen van de getuigen vertelde dat de functionarissen eruit zagen en zich gedroegen zoals Bender het destijds in zijn fantasieën beschreef. Ufowaarnemingen zijn er genoeg. Mensen vinden het leuk om interessant te doen. Het schaadt niet echt als men nog iets van deze mysterieuze Men in Black zegt. Marketing is alles.

In die zin, laat je niet gek maken. Denk dan aan de woorden van Agent J:

„Poets je intermenselijke techniek op. Iedereen zou veel aardiger reageren als je wat beleefder zou zijn.“

Auteur: Ralf, mimikama.org
Vertaling: Petra, mimikama.nl