Tot op de dag van vandaag omstreden. De Amityville Horror (mystery)

Het gebeurde op de vroege ochtend van 13 november 1974. Toen de 23-jarige Ronald DeFeo Jr., ook wel „Butch“ genoemd, naar zijn Marlin geweer greep.

Hij was een te dikke jongen die op school veel gepest werd. Zijn vader sloeg zijn vrouw en kinderen en kon alleen maar met Butch spotten.

In een tijdsbestek van 15 minuten voerde hij zijn plan uit. Hij ging naar de slaapkamer van zijn ouders en vuurde tweemaal op zijn vader. De moeder werd wakker, maar had geen tijd meer om te reageren, omdat zij ook dodelijk getroffen werd door 2 schoten.

In huis was het stil.

Maar Butch was nog niet klaar. Hij ging naar de kamer van zijn jongere broers Mark, 12 jaar oud, en John, 9 jaar oud, die een kamer deelden. Beide stierven door elk 1 schot. Daarna ging hij naar de kamer van zijn 2 zusters, Dawn van 18 en Allison van 13. De meisjes waren nog wakker, maar konden niet snel genoeg reageren, want ook die twee stierven door de hand van hun oudste broer.

De volgende dag ging Butch kalm naar zijn werk, belde een paar keer op naar huis, en ging, omdat hij zich zorgen maakt om zijn ouders, naar huis. Kort daarna rende hij opgewonden een bar in en vertelde dat iemand zijn familie vermoord had.

De politie arriveerde snel bij het huis en onderzocht de plaats delict. Butch werd als snel als dader aangewezen. Er werd een doos patronen in zijn kamer gevonden met zijn vingerafdrukken erop.

Butch werd opgesloten en kreeg levenslang voor de zesvoudige moord. Tot op de dag van vandaag zit hij in de New Yorkse staatsgevangenis. Zijn verklaring was, dat stemmen hem tot deze daad gedreven hadden, werd door het gerecht niet erkend.

Foto: de DeFeo kinderen

Nu zou het kunnen dat dit het einde van het verhaal is,

maar dit is pas het begin. Want het adres van het betreffende huis zal horrorfilmfans erg bekend voorkomen:

112 Ocean Avenue, Amityville, New York

Op 18 december 1975 kocht een jong echtpaar, George en Kathy Lutz, het toen nog leegstaande huis voor maar 80.000 dollar in Amytiville. Korte tijd later trokken ze erin, samen met Kathy’s 3 kinderen uit haar vorige huwelijk. Echter, het droomhuis zou zich spoedig als een nachtmerrie ontpoppen…..

Vanaf het begin af aan,

zo vertelden ze, leek er zich een bovennatuurlijke aanwezigheid in het huis op te houden. Gesloten deuren en ramen gingen vanzelf open en er waren vaak mysterieuze geluiden te horen. Toen een katholieke priester het huis betrad, sloeg hem iets onzichtbaars op zijn hand en een griezelige stem zou gezegd hebben dat hij moest verdwijnen.

Na deze snel afgebroken exorcismesessie zouden de verschijnselen erger worden. ’s Nachts hoorden ze luide voetstappen en krabgeluiden, er zou een demonachtig gezicht voor het raam verschijnen. George Lutz leek soms „bezeten“ te zijn, groenachtig slijm verscheen als uit het niets op de muren, sommige familieleden zagen een spookachtig figuur met capuchon, vliegenzwermen doken overal plotseling in het huis op. In huis leek het nooit warm te worden, waardoor George constant de haard opstookte, het jongste kind sprak met een onzichtbaar wezen dat Jody heette en Kathy beweert dat ze door onzichtbare handen gekrabt en geslagen werd.

Nog maar 28 dagen later vluchtte de familie het huis uit. Ze lieten bijna alle kleren achter. Er stond zelf nog eten in de koelkast. Demonische krachten hadden hen uit hun huis gedreven, zo vertelden ze.

Maar het verhaal gaat nog verder….

In februari 1976 gingen Ed en Loraine Warren, 2 van Amerika’s beste demonologen, samen met een televisieteam van New Yorks Channel 5 het huis binnen om daar een seance te houden en de uitslagen te onderzoeken. „Er lagen oude kranten in het huis en de koelkast was daadwerkelijk nog gevuld“, zo vertelden de Warrens. Twee andere parapsychologen, die samen met de Warrens in het huis waren, beweerden dat ze een bovennatuurlijke aanwezigheid waargenomen hadden. Ed Warren zei dat hij „een snelle hartslag“ had en zei dat het te maken had met de aanwezigheid van demonische geesten.

De Warrens verklaarden dat het huis zich op een voormalig stuk land van de Shinnecock Indianen bevond. Op dit stuk land werden zieke en gek geworden leden van de stam geïsoleerd tot ze stierven. Vele doden werden niet begraven, want vele Indianen geloofden dat het land door demonen werd bewoond. De geesten waren dus woedende, dode Indianen en „onmenselijke wezens“.

Korte tijd later ontmoette het echtpaar Lutz de schrijfster Jay Anson, die samen met hun een bestseller schreef: „The Amityville Horror“. Het boek werd verfilmd, ze kregen uitnodigingen voor talkshows, interviews, vervolgen van de film, een documentaire enzovoort. Het geval kreeg internationale bekendheid, alleen al omdat het om een absoluut authentiek verhaal zou gaan.

Bildquelle: Wikipedia

 Maar niet elke parapsycholoog was tevreden met het verhaal. Tijd voor de waarheid!

Op 16 februari nam George Lutz contact op met de voorzitter van het parapsychology Institute of America, Dr. Stephen Kaplan, die destijds heel bekend was. Lutz vroeg hoeveel het zou kosten als Kaplan het huis zou onderzoeken. Dr. Kaplan vertelde hem dat een onderzoek met zijn team niets zou kosten. Maar als deze story een HOAX bleek te zijn….dan zou het publiek het te horen krijgen.

Een paar dagen later belde Lutz weer op en zegde de afspraak af. Als reden gaf hij op dat hij op geen enkele manier de aandacht op zichzelf of het huis wilde vestigen. Des te verrassender was het dat niet veel later het verhaal van de familie Lutz, gepresenteerd door de Warrens, op Channel 5 onthuld werd.

Kaplan vond dit verdacht en liep zijn telefoongesprek met George Lutz in gedachten nog eens na. Hij had toen al het idee dat er iets niet klopte. George had bijvoorbeeld gezegd dat hij de naam van de demon kende maar hem niet mocht zeggen. Op de vraag waarom hij dat niet mocht, zei Lutz dat hij daarmee de demonen zou bezweren. Dat had hij in een boek over geesten gelezen. Hij zei dat hij de titel niet meer wist.

Terwijl het verhaal dankzij het boek en de film steeds bekender werd,

verzamelde Kaplan steeds meer bewijsmateriaal, die moesten bewijzen dat het hier om een HOAX ging. Ook al sloot hij de mogelijkheid niet uit dat door de moorden, die eerder in het huis gepleegd waren, er daadwerkelijk paranormale verschijnselen waren waargenomen. Maar de hevigheid waarmee ze beschreven waren was onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig. Hij was er bang voor dat  Wat Kaplan op dat moment nog niet in de gaten had, was dat hij met zijn inzichten niet alleen tegen de familie Lutz inging maar ook tegen de bekende Warrens. En ook tegen het publiek, dat natuurlijk niet wilde horen dat ze waarschijnlijk in een HOAX getrapt was. De waarheid achter dit geval is namelijk lang niet zo opwindend als de beschreven gebeurtenissen. Daardoor werd er in de kranten maar korte tijd over geschreven.Voor Kaplans boek over de ware achtergronden werd pas in 1995 een uitgever gevonden.

De Feiten:

In 1979 vertelde de advocaat William Weber in de radioshow van auteur Joel Martin dat hij in zekere mate een deel van deze HOAX was. Hij en George Lutz hadden dit verhaal bij een paar glazen wijn verzonnen. Het motief van Weber om mee te doen lag voor de hand: Hij was de advocaat van „Butch“ DeFeo en wilde opnieuw onderhandelen over deze zaak . Met als reden dat  men nu getuigen had van het feit dat Butch echt „demonische stemmen“ hoorde die hem tot de moorden aanzetten. Lutz had ook een motief, omdat hij zich de hypotheek voor het huis eigenlijk niet kon permitteren en snel geld nodig had. Later heeft Weber nog geklaagd bij Luzt dat hij niets van de boekrechten kreeg, wat Lutz hem wel beloofd had.

Kaplan vond verdere inconsitenties

In het boek wordt een zogenaamde „rode kamer“ beschreven, waar de occulte ceremoniën plaatsgevonden zouden hebben. Hij bezocht het huis meerdere keren. De enige rode kamer was een kleine ruimte waardoor men toegang tot de leidingen van het huis had, voor het geval er een reparatie nodig zou zijn.

Op de toegangsdeur, die volgens het boek uit de sponning gescheurd was, was geen beschadiging te zien. Ook aan de andere deuren en ramen kon men geen beschadigingen vaststellen, zelfs niet een krasje. Ook in de muurverf was geen beschadiging aanwezig. Nu zou je kunnen zeggen dat alles snel vernieuwd en gerepareerd had kunnen worden, maar dat zou opgevallen zijn, gezien de leeftijd van het huis (1924 gebouwd)

Kaplan sprak ook met een schrijver van het plaatselijke dagblad,  die ook zijn twijfels bij dit verhaal had. Omdat het echtpaar een dag voor de „vlucht“ uit het huis nog een „garageverkoop“ had gehouden. Ook werd de politie geen enkele keer geïnformeerd in deze 28 dagen. Wat je bij zulke gebeurtenissen toch wel zou verwachten. George Lutz beweerde in het boek dat hij paardensporen in de sneeuw ontdekt had. Maar er lag op die dag helemaal geen sneeuw in Amityville.

Ook de priester, die door een demon was aangevallen, kon Kaplan verklaren. De priester berichtte dat de gebeurtenis helemaal niet had plaatsgevonden. Hij heeft het huis gewoon kunnen zegenen. Maar had Lutz tijdens de zege6ning gezegd dat er door de geesten van de vermoorde mensen zeldzame gebeurtenissen zouden kunnen plaatsvinden.

Nu nog iets over de inzichten van de Warrens:

Volgens de Warrens was het stuk land ooit van de Shinnecock Indianen die daar hun zieken en gekken lieten sterven. Veel Indianen leefden helemaal niet in de buurt van Amitiyville. Alle Indianen op Long Island behoorden namelijk tot de Montaukettstam. De namen van verschillende plaatsen waren door de Europeanen gegeven die blijkbaar de verschillende stammen niet echt kenden. De enige stam die mogelijk land bij Amityville bezat, was die van de Massapequans.

Namen of niet, hoe zit het met het Indiaanse „gekkenhuis“?

Volgens John Strong, indianen-deskundige op Long Island, leefden er inderdaad Indianen in dit gebied. Hij zelf beschouwt verhalen over zulk gedrag van Indianen als niets meer dan een grote grap. De auteur Ric Osune liet zich door plaatselijke Indianen over vele indianenkerkhoven rond Amityville leiden, waarbij hij helaas vaststelde dat die Indianenkerkhoven grotendeels vuilinsbelten zijn. De historische archieven van de Indianen zijn uitgebreid en indrukwekkend. Maar men vindt nergens ook maar de kleinste aanwijzing dat er een kerkhof of „gekkenhuis“ in de buurt van het Amityville huis aanwezig was. Afgezien daarvan waren de Indianen die daar woonden vreedzaam en ook voor Indianendeskundigen is het absurd te beweren dat er een stam was die zijn zieke en geestelijk zwakke leden isoleerde om ze alleen te laten sterven. Het tegendeel is juist waar, in die tijd zorgden Indianen heel goed voor hun familie- en stamleden.

Dus….. alleen maar een HOAX?

Nou, een toetje hebben we nog voor jullie. De Warrens maakten met de nachtcamera automatisch nog een paar foto’s in het huis. Op de foto’s is amper iets bovennatuurlijks te zien. Maar op eentje…. is of een van hun medewerkers of misschien de geest van een vermoorde DeFeo te zien.

Nog veel plezier bij het griezelen!

Auteur: Ralf, mimikama.org
Vertaling: Petra, mimikama.nl